Τις τελευταίες δεκαετίες η κλιματική αλλαγή αποτελεί ένα από τα πιο θερμά ζητήματα σε παγκόσμιο επίπεδο, με τους ισχυρούς του πλανήτη άλλοτε να συμμετέχουν και άλλοτε όχι σε ένα πρόβλημα που εν πολλοίς οφείλεται σε πρακτικές που εφαρμόζονται στα δικά τους αναπτυγμένα κράτη.
Αυτό που κανένας ισχυρός δεν μπορεί να αντικρούσει είναι ότι οι παγκόσμιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) έχουν αυξηθεί κατά περίπου 50% από το 1990, με μία αυξητική πορεία που κάνει τους ειδικούς να τρομάζουν.
Ένα αυστραλιανό think tank, το Ινστιτούτο για την Οικονομία και την Ειρήνη, εκτίμησε πρόσφατα ότι, μόνο το 2017, 18 εκατομμύρια άνθρωποι (το 61,5% των παγκόσμιων μετατοπίσεων) εξαναγκάστηκαν να μετακινηθούν λόγω φυσικών καταστροφών. Ενώ περίπου ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν σήμερα σε περιοχές με «υψηλή» έκθεση στο μεταβαλλόμενο κλίμα.
Σε άλλη έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας του 2018 εκτιμάται ότι, μέχρι το 2050, θα υπάρξουν 143 εκατομμύρια περιβαλλοντικοί μετανάστες από περιοχές της Λατινικής Αμερικής, της υποσαχάριας Αφρικής και της νοτιοανατολικής Ασίας.
Τα παραπάνω έρχεται να επικυρώσει έκθεση του Ερυθρού Σταυρού όπου γίνεται ξεκάθαρο ότι οι περιβαλλοντικές καταστροφές τα επόμενα 30 χρόνια θα πλήξουν την ανθρωπότητα σε όλους τους τομείς. Στην εν λόγω έκθεση διαβάζουμε ότι σήμερα 108 εκατομμύρια άνθρωποι χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια (μετά από πλημμύρες, ξηρασίες και δασικές πυρκαγιές), αριθμός που μέχρι το 2030 θα αυξηθεί κατά 50% για να φτάσει να ξεπεράσει τα 200 εκατομμύρια μέχρι το 2050. Όσο για το κόστος; Γίνεται λόγος για 20 δις δολάρια τον χρόνο μέχρι το 2030 και αυτή μπορεί να είναι μία συντηρητική εκτίμηση…
Το ζήτημα λοιπόν που ανακύπτει από όλα αυτά τα τρομαχτικά νούμερα είναι: αν το κόστος του να μην κάνουμε τίποτα στοιχίζει τόσα δις τον χρόνο, μήπως τελικά να κάναμε κάτι;
Σίγουρα δεν μπορούμε να εξαφανίσουμε τους κυκλώνες ή να δημιουργούμε κατά το δοκούν βροχή νότια της Σαχάρας ή να σταματήσουμε το λίωσιμο των πάγων, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον αντίκτυπό τους. Μπορούμε να φροντίσουμε να μειώσουμε την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου, όπως και να δημιουργήσουμε τις υποδομές και τις άμυνες όλων των κρατών, ειδικότερα αυτών που πλήττονται περισσότερο, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν τις φυσικές καταστροφές πιο αποτελεσματικά, με λιγότερες απώλειες σε ζωές και με μικρότερη ανάγκη διεθνούς υποστήριξης.
Τα ακραία καιρικά φαινόμενα έχουν τριπλασιαστεί τα τελευταία 30 χρόνια. Μόνο το 2008 μετακινήθηκαν 20 εκατομμύρια άνθρωποι λόγω τέτοιων φαινομένων, την ίδια χρονιά που 4,6 μετακινήθηκαν λόγω συρράξεων και βίας. Αυτό έχει αντίκτυπο σε όλους μας ανεξαιρέτως με επιπτώσεις που φωτογραφίζουν ένα μέλλον δυστοπικό, με τεράστιες περιοχές να ερημώνουν, άλλες να βυθίζονται και πληθυσμούς να βρίσκονται στο έλεος των θεών τους.
Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά σε όλους και έπρεπε να φτάσουμε μόλις λίγα χρόνια πριν για να δούμε τα κράτη να οργανώνονται σε μία κοινή συντονισμένη πορεία ενός κοινού προβλήματος. Η Συμφωνία του Παρισιού, για την κλιματική αλλαγή το 2016, αποτελεί την πρώτη οικουμενική, νομικά δεσμευτική παγκόσμια συμφωνία για το κλίμα. Σε αυτήν τονίσθηκε η σημασία πιο πράσινων «καθαρών» λύσεων για την οικονομία, με πρωταγωνίστριες τις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας αλλά και η υποστήριξη των πιο ευάλωτων χωρών.
